Het afgelopen jaar heb ik weer prachtige foto’s mogen en kunnen maken tijdens turnwedstrijden in vele sporthallen, verspreid over heel Nederland. Op Facebook en op mijn website laat ik dan iedereen meegenieten. Een logische vraag zo aan het eind van 2019, zou dan kunnen zijn: “Welke foto heeft nu de meeste indruk gemaakt het afgelopen jaar?” Om antwoord hierop te kunnen geven, ga ik eerst terug naar 12 december 2015 tijdens het NK Trampolinespringen/Teams in Oss, want anders snap je niet in welke context ik deze 2 meest bijzondere foto’s heb uitgekozen. Want achter iedere foto zit een verhaal en in dit geval een zeer persoonlijk verhaal, wat wel over een bijzondere persoon gaat.
In de sporthal staan 3 trampolines in elkaars verlengde terwijl op iedere trampoline oefeningen worden gesprongen. Ik fotografeer de springers die hoog in de lucht hun oefeningen voltooien. Ik wissel om de zoveel springers, van trampoline en maak doordoor duizenden foto’s. Ik probeer ook foto’s te maken die verschillend van elkaar zijn. Springers hoogdraaiend in de lucht, naast de trampoline, de vangers, die vol spanning naar boven kijken, portretten en informele momenten omdat de springers langs de kant ook kijken naar elkaars oefeningen. Ik besluit ook nog van lens te wisselen en draai een groothoeklens op mijn camera. Ik fotografeer 3 of 5 foto’s om te laten zien hoe hoog de springers eigenlijk springen. Daarna schroef ik mijn zoomlens er weer op en ga verder met de normale fotolens om actiefoto’s te maken. Het is een lange dag met een ochtend-, middag- en avond- programma met kwalificatiesprongen om in de finale te komen. Plotseling een harde klap en iedereen weet wat dat dan betekende. Het is direct doodstil in de zaal. Twee trampolines verder ligt er iemand doodstil op de trampoline. Ik klim op het jurypodium om te kijken wat er gebeurd is. Ik discussieer met mezelf of ik foto’s zal en kan maken in het kader van de privacy. In eerste instantie maak ik geen foto’s maar kort daarna vertelde een stemmetje in mijn hoofd dat ik het toch moest doen. Ik fotografeerde de turnster zo, dat je haar gezicht niet kon zien. Ze lag op haar rug, maar iedereen weet dat als je de trampolinemat opstapt, je het effect krijgt van actie = reactie. De vraag is dan: Hoe erg is haar blessure, wat voor blessure is het en hoe krijgen we haar van de trampoline af? In een groot aantal foto’s heb ik dat proces stap voor stap gefotografeerd. Een ambulance was inmiddels gearriveerd en waren druk bezig met onderzoek. Inmiddels was de moeder van de geblesseerde turnster bij de trampoline gearriveerd en keek vol spanning en ontzetting naar de hele gang van zake naast de trampoline. Hoe moet dat dan zijn om je dochter bewegingloos op de trampoline te zien liggen, terwijl vele mensen bezig zijn met haar, terwijl je zelf niets kan doen?
Na een half uur werd door een hele goede samenwerking uiterst voorzichtig, de turnster op een brancard getild en kon daarna de zaal verlaten op weg naar het ziekenhuis. Iedereen in de zaal was vol ontzetting en doodstil, wat iedereen weet wat de mogelijke consequenties zijn als je bij het trampolinespringen een val maakt, ondanks de vangers die altijd aan de zijkant klaar staan om te vangen. De volgende dag vroeg ik telefonisch aan haar trainster wat de blessure was en dat zag er niet goed uit. Een mogelijke dwarslaesie was in het ziekenhuis, na een operatie in Nijmegen geconstateerd.
Het gezin stond daarna op zijn kop, hoe moeten we verder? Hoe gaan we om met alle emoties, wat zijn de herstelkansen voor onze dochter, kan ze revalideren? Kan ze met haar rolstoel bij ons blijven wonen? Hoe en wat, vertellen we aan vrienden, bekenden en andere belangstellenden? Een aparte Facebookpagina bracht uitkomst. Iedereen kon geïnformeerd worden, ouders, vrienden, en belangstellende konden hier ook hun emoties kwijt. Een paar maanden verder vertelde ik aan de ouders dat ik foto’s had gemaakt voor het hele proces hoe ze hun dochter van de trampoline hadden afgehaald. Ik vertelde hun ook dat ik de foto’s nooit heb gepubliceerd maar dat ik ze naar de verzekering had opgestuurd als bewijs dat er geen fouten waren gemaakt tijdens het verlaten en vervoeren van de trampoline. De foto’s heb ik ook na goedkeuring, naar het gezin opgestuurd. In de jaren die volgden stond het hele gezin onder grote druk. Op Facebook werd iedereen op de hoogte gehouden en het thuisfront sprak zichzelf dagelijks moed in. Wat kan je als gezin anders dan positief te blijven, ondanks deze terugkerende tegenslagen.
Het is zondag 22 december 2019, 4 jaar later.
In de sporthal in Heerenveen worden er allerlei toestellen neergezet, want in het voorprogramma van de Kerstshow van GyMusic 2019 is er een sportinstuif voor turnsters. Er staat ook een trampoline. Als de instuif is begonnen loop ik rond en zie daar een rolstoel met Milou Bosscher staan. Ik maak ongemerkt een foto van haar terwijl alle kinderen naar haar kijken en waarschijnlijk niet weten wat deze turnster in 2015 is overkomen. Ik loop om en maak een foto van een lachende Milou.
Wat een mooi moment, vooral omdat we later in gesprek komen en het onder andere hebben, dat Milou een CIOS- Sport- Opleiding aan het volgen is. Wat een wilskracht om dat te gaan doen. Van het ene op het andere moment kan je leven volslagen veranderen en kun je je fijnste hobby, namelijk sporten, niet meer uitvoeren, sterker, je zit vast in een rolstoel terwijl je dan kijkt naar anderen die plezier hebben omdat sporten zo leuk en spannend is. Wat een verwerkingsproces moet je dan als individu en als gezin doormaken. Daarom zijn de beide foto’s zo bijzonder. Milou lacht weer, vol doorzettingsvermogen en vertrouwen in een andere toekomst moet je dan hebben. Milou, voor mij ben je daarom de “Topsportvrouw” van de afgelopen 4 jaar! En ik denk dat velen dat met mij eens zullen zijn!
Na de Kerstshow sprak ik haar nog even hoe ze de show vond. “Prachtig vond ik het”, was haar reactie, maar tussen de regels door voelde ik, dat ze toch liever op de trampoline had gestaan om er ook een mooie show van te maken. Wat moet je dan sterk zijn om toch naar een turnevenement te gaan terwijl je ook zielig jezelf zou kunnen terugtrekken vol zelfmedelijden. Maar deed Milou dus niet, ze zocht opnieuw de confrontatie op!
Toeval bestaat niet?
Nog even terug naar die trampolinewedstrijd in 2015. Er waren honderden
Springers die ik heb gefotografeerd, er was uiteindelijk 1 jongen en 1 meisje die ik met de bewuste groothoeklens had gefotografeerd. Het meisje was Milou Bosscher en dat zijn de 2 laatste trampolinefoto’s die ik nog van haar heb kunnen maken, een half uurtje daarna veranderde haar nog jonge leven door een verkeerde landing!