Revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht is een plek van hoop. In Kruispunt vertellen Milou Bosscher en haar ouders over vallen, vechten en nooit opgeven.
Mascara aanbrengen. Voor de meeste meisjes is het een simpele, alledaagse handeling. Voor Milou Bosscher is het een kleine overwinning. Als het borsteltje door haar moeder met plakband aan haar handspalk is vast getapet, lukt het de dertienjarige Heerenveense om zelf haar wimpers op te maken.
Met deze bescheiden triomf begint de uitzending van Kruispunt zondagavond. Vechten voor hoop heet de aflevering die programmamaker Pier Wouda maakte over revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Sinds 9 januari verblijft Milou hier met haar moeder Janneke Postma in een tweepersoonskamer.
Milou geldt als een turntalent op de trampoline als ze op 12 december, tijdens het NK voor clubteams in Oss, ten valt komt. Ze belandt op haar nek en wordt met een dwarslaesie opgenomen in het ziekenhuis. Van artsen hoort ze dat ze nooit meer zal kunnen lopen, nooit meer iets zal voelen.
,,Zo knetterhard dat dat tegen ons, tegen Milou gezegd is’’, zegt moeder Janneke in de uitzending. Vader Harry Bosscher is stelliger: ,,Dat is gewoon veel te hard. Het is dan misschien wel het protocol van een arts, maar voor een meisje van dertien niet pedagogisch. Dat mag ik zeggen als docent.’’
Beetje bij beetje krijgt Milou inmiddels weer controle over haar armen. Ze traint zo hard dat ze er af en toe spierpijn van krijgt. ,,Ik voel me niet alsof het niet meer goed komt’’, stelt Milou.
Haar ouders zien de uitzending van Kruispunt dan ook als een les voor medici. Die mogen zich wel wat meer inleven in hun patiënten, vinden zij. In het Universitair Medisch Centrum Groningen werd hun alle hoop uit handen geslagen, terwijl ze die hoop zo hard nodig hebben.
Harry: ,,Hoop is heel belangrijk. Als wij geen hoop meer hebben, dan is er niks meer. Geen houvast. Je hebt het nodig.’’
NPO 2, 20 maart 2016 23.05
