Ze flikt het gewoon. Bijna twee jaar na haar ongeluk op de trampoline, staat voormalig turntalent Milou Bosscher (15) uit Heerenveen weer op haar eigen benen.
Zullen we iets nieuws proberen? Therapeute Mariëlle Hofmeijer heeft een ingeving maar ze weet niet of het werkt. Ze houdt wel van een uitdaging. Grijnzend haalt ze twee braces tevoorschijn. Het idee is dat de hulpstukken om de benen voorkomen dat haar jonge patiënte door de knieën zakt als ze na bijna anderhalf jaar voor het eerst weer op haar eigen benen staat.
Het is een zomerse dag in augustus, de eerste keer na de vakantie dat de 15-jarige Milou Bosscher uit Heerenveen weer naar therapiecentrum De Roode Draak in Biddinghuizen gaat. De motivatie is even ver te zoeken. Het was ook zo lekker rustig. Vier weken even helemaal niks. Geen school, geen therapie.
Milou, doorgaans niet vies van een uitdaging, is niet meteen enthousiast over het voorstel van Mariëlle. Ze heeft immers al zo lang niet meer zelfstandig rechtop gestaan. ,,Ik vond het eerst heel eng: word ik dan niet heel erg duizelig? Ik was bang dat ik een piep in mijn oren zou krijgen of sterretjes voor mijn ogen zou zien.”
Een klein jaar traint Milou nu bij De Roode Draak. Twee keer per week reist ze met haar moeder Janneke Postma naar de polder voor een intensieve revalidatiesessie van minstens drie uur. Huisvriendin Grietje Kerkhof, een vat vol vrolijkheid, zit steevast aan het stuur van hun nieuwe, aangepaste bus met rolstoellift. Een voorziening waar Milou eerst niets van wil weten. ,,Dat lijkt zo gehandicapt en zo voel ik me helemaal niet.”
Het zijn slopende middagen in Biddinghuizen. Milou traint keihard. Ze werkt aan haar motoriek, haar conditie, haar balans. En met resultaat. Bijna twee jaar na haar noodlottige oefening op het NK trampolinespringen voor teams in Oss, maakt Milou nog altijd grote sprongen voorwaarts.
Verlamd
Nadat de talentvolle turnster op 12 december 2015 op haar nek op de blauwe mat achter de trampoline belandde en in het ziekenhuis werd opgenomen met een dwarslaesie, hoorde ze van artsen dat ze vanaf haar nek naar beneden volledig verlamd zou blijven.
Ze zou nooit meer kunnen lopen, nooit meer iets voelen.
Niemand in het gezin Bosscher – Milou, haar ouders Harry en Janneke en haar broer Bas (18) – was van plan zich bij deze genadeloze voorspelling neer te leggen. Hun voortdurende zoektocht naar therapieën en behandelingen leidde onder meer naar Biddinghuizen.
‘Milou zit echt niet haar hele leven in een rolstoel’
Janneke: ,,Ze kijken hier naar mogelijkheden. Zeggen: er is nog zoveel uit Milou te halen. Het is zo fijn dat ze met je meedenken.”
De Roode Draak is een initiatief van Cindy van het Ende-Stronkhorst en haar man Jan. In 2009 werd hun destijds 8 jaar oude zoon Jelte tijdens het buitenspelen ernstig mishandeld door twee oudere jongens. Ze sloegen het jochie in coma en hij werd wakker met zwaar hersenletsel. Jelte kon niet meer praten, eten en lopen.
Net als bij Milou boden de artsen in Nederland geen uitzicht op vooruitgang. Hun advies was om het jongetje op te laten nemen in een instelling. Uitgesloten, vond Cindy. En ze vertrok na een inzamelingsactie met haar zoon naar Fort Lauderdale in Florida voor een speciaal behandelprogramma voor kinderen met niet-aangeboren hersenletsel. Ze zag daar hoe zijn motoriek verbeterde, hoe hij weer relaxed in de foetushouding leerde liggen.
Terug in Nederland zette Cindy met de opgedane kennis en ervaring naast hun woning in Biddinghuizen haar eigen therapiecentrum op, gespecialiseerd in de behandeling van kinderen en jongeren met hersenletsel.
Milous moeder Janneke leerde via Facebook over het bestaan van De Roode Draak. Ze werd getagd in een bericht met een oproep voor testers van de ‘Mollii Suit’, een ingenieus pak met 58 elektroden die impulsen aan het lichaam geven waardoor sommige spieren spannen en andere juist ontspannen. De bedoeling is dat het lijf went aan de prikkels, dat die een automatisme worden, en dat het lijf ze later zelf weer gaat uitzenden.
Hieperdepiep
Janneke: ,,Ik was helemaal hieperdepiep. Ik dacht: daar moeten we naartoe.” Wat Milou dacht toen ze over het pak hoorde? Ze weet het niet meer. ,,Ik was misschien wel een beetje sceptisch. Maar het werkte wel.”
Tijdens de therapieën bij De Roode Draak heeft ze het pak elke keer een uur aan. Het kost haar moeder en Grietje ongeveer een kwartier om Milou in de nauwsluitende broek en jas te wurmen. ,,Het is altijd een lekker gevoel als ik hem weer uit mag. Het zit echt heel strak. Het tintelt ook een beetje, maar dat is niet vervelend.”
Met het pak aan beleefde Milou, die na een jaar revalideren haar armen en schouders weer kon bewegen, verschillende bijzondere momenten. Begin mei trok ze voor het eerst zelfstandig haar been op toen Mariëlle daar om vroeg. En ze draaide zichzelf om. ‘POWER!! Er wordt hier hard gewerkt’, schreef Janneke die dag op de Facebookpagina van ‘Milou Bosscher’, opgericht om iedereen op de hoogte te houden.
En Milou leerde in de Mollii Suit weer rechtop zitten. In kleermakershouding. Zonder steun van anderen. Die eerste keer staat in het geheugen gegrift als een hoopvolle mijlpaal. Controle krijgen over je bewegingen. In balans blijven.
Maar ook zonder pak boekte ze vooruitgang. Met Matthias Kreiger, fysiotherapeut bij De Roode Draak, stortte ze zich met succes op de fijne motoriek. Met Vaderdag schreef ze voor het eerst zelf weer een hele zin: ‘voor heit van Bas, Milou en mem.’ Een kippenvelmoment.
Milou in het elektrodenpak de Molli Suit, ondersteund door haar moeder Janneke Postma (rechts) en huisvriendin Grietje Kerkhof
Nuchter
Dochter Milou blijft nuchter als altijd. ,,Ik had al wel eerder gestaan. In zo’n looprobot. Maar dit was wel anders. Een apparaat, daar hang je eigenlijk in. Nu stond ik op mijn eigen gewicht. Mijn eigen kracht. En natuurlijk was dat fijn.’’
Milou staat. Met en later ook zonder strak pak. ,,Ik kan dat nu gewoon’’, stelt ze koeltjes vast. ,,Weer staan was wel een doel, maar ik wist niet dat het op zo’n korte termijn kon.’’ Stiekem is ze best wel trots. Ze slingert het nieuws zelf de wereld in en post een fotootje op Instagram. ‘Vandaag heb ik gestaan zonder mollii suit aan! J’
Het is de eerste keer dat ze zelf iets over haar vorderingen op de sociale media meldt. En het blijft niet onopgemerkt. ,,Niet iedereen weet precies hoe het zit. Dus toen ik die foto plaatste waarop ik stond, kreeg ik ook reacties als: ‘Oh, kun je weer lopen?’ Dus ik denk nu wel sneller: moet ik dit wel posten. Anders krijg ik weer zoveel vragen en daar heb ik geen zin in.’’
‘Ik kan wel dramatisch gaan doen omdat me dit is overkomen, maar dat helpt je niet’
Maanden later is Mariëlles ingeving vaste prik geworden van de therapie. Milous lijf is al meer gewend aan het staan, haar benen weten weer hoe het is om een lichaam te dragen. Ze houdt het rechtop bijna een half uur vol, steunend op de behandeltafel. Het is fantastisch om met Milou te werken, zeggen haar therapeuten. Zoveel doorzettingsvermogen. Zoveel veerkracht. Ze noemen de tiener belachelijk sterk.
,,Ik kan wel dramatisch gaan doen omdat me dit is overkomen, maar dat helpt je niet. Mijn val kan ik niet ongedaan maken, maar ik kan mijn lijf wel trainen. Dat heeft nog steeds zin. Ik heb nog altijd het gevoel dat het goed komt.’’
Ook Milous ouders houden die hoop.
Janneke: ,,Ik weet zeker dat de medische wereld met een oplossing komt. Ze zijn zo hard bezig om iets uit te vinden waardoor mensen met een dwarslaesie weer kunnen lopen. Milou zit echt niet haar hele leven in een rolstoel.’’
Stichting Milou