De Uitdaging: “Werken met Mollii Suit”
Artikel is geplaatst door Mieke van Veen op 30-11-2016 – 11:13
In de rubriek de Uitdaging portretten van mensen met een bijzonder verhaal en de uitdaging in hun leven. Deze keer de 14-jarige Milou Bosscher die er alles aan doet om weer te kunnen lopen.
Het gaat “op zich wel goed” met Milou Bosscher (14). Bijna een jaar geleden belandt Milou, na een mislukte sprong, op haar nek naast de trampoline tijdens het NK trampolinespringen en houdt daar een dwarslaesie aan over. Een maandenlange revalidatieperiode in het revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht volgt. Sinds eind mei dit jaar woont Milou weer thuis en ze revalideert nu in Beetsterzwaag waar ze meestal twee keer in de week naartoe gaat. Daarnaast doet ze onder andere shiatsu, gaat ze één keer in de twee weken naar Body Stress Release en is ze net gestart met een nieuwe therapie in Biddinghuizen.
Motivatie
“Ik wil gewoon meer kunnen dan ik nu kan en daar moet ik wel voor door blijven gaan. Ik merk zelf niet echt dat ik vooruit ga, maar mensen die me lang niet hebben gezien, zien vaak wel verschil. Ik zelf merk geen grote stappen, maar wel kleintjes”, vertelt Milou. Dokters zeiden destijds tegen haar dat ze niks meer kon. “Ik geloofde niet dat ze dat zomaar konden zeggen en geloofde ook niet dat het zou gebeuren dat ik niks meer kon. En dat is ook niet gebeurd. Waarschijnlijk hoort bij het type laesie dat ik heb, dat je niks meer kan, maar ik vind dat ze meer moeten kijken naar hoe de persoon is en niet gelijk zoiets moeten zeggen. Ik geef niet snel op en probeer altijd wel weer. Dat ze dit zeiden heeft me eigenlijk alleen maar meer motivatie gegeven om het tegendeel te bewijzen.”
School
Tegelijkertijd houdt ze zich niet heel veel mee bezig met wat de artsen destijds zeiden, ze heeft wel andere dingen waar ze haar aandacht liever aan besteedt. Ze gaat sinds dit schooljaar weer naar school en daar had ze in het begin niet heel veel zin in. “Ik zit op OSG Sevenwolden locatie Buitenbaan en daar zitten alleen klas 1 en klas 2 en ik zat in klas 2. Mijn klasgenoten gingen allemaal naar klas 3 en dus naar een andere school, en ik bleef in klas 2 waar ik bij allemaal nieuwe kinderen kwam die ik niet zo goed kende. Dat was wel wennen. De eerste keer dat ik naar school ging, waren alle ogen op mij gericht. Maar dat is nu weer normaal. Het is nu wel goed.”
Vrienden
“Doordat ik op een andere school zit dan mijn vrienden en vriendinnen, zie ik ze veel minder, maar ik heb niet minder vrienden sinds het ongeluk. Wel andere, omdat ik in een andere klas zit.” Milou is vaak druk met haar therapieën en dan vindt ze het juist fijn om in haar vrije tijd met vriendinnen te skypen, te bellen of naar ze toe te gaan. “Zo probeer ik goed contact met ze te houden. Doordeweeks ben ik best vaak druk en dan is het weekend wel echt een rustmoment. Ik vind het leuk om dan gewoon normale dingen te doen, naar de stad te gaan of ergens anders heen te gaan. Gewoon dingen doen die ik eerder ook nog kon doen.”
Stichting Milou
Haar ongeluk kreeg veel aandacht en veel Heerenveners weten wie Milou is. “Als ik in de stad ben dan zeggen veel mensen ‘hoi’ tegen me en dan zeg ik ook wel ‘hoi’ terug, maar ik weet niet wie zij zijn en zij weten wel wie ik ben.” Milou ontvangt veel steun en dat vindt ze super. Stichting Milou is in het leven geroepen om haar leven te veraangenamen. Tal van sponsoracties zijn al georganiseerd om geld voor haar op te halen. “Dat vind ik heel gaaf. Ik had niet verwacht dat zoveel mensen iets zouden doen. Ik vind het knap dat ze allemaal dingen doen en vind het fijn om te weten dat ze iets voor mij willen doen.” Het opgehaalde geld wordt besteed voor Milou. Zo is er onder andere een aangepaste auto gekocht en een Mollii Suit om een nieuwe therapie te volgen.
Mollii Suit
Een Mollii Suit is een pak waarin allerlei elektroden zitten die Milou haar spieren elektrostimulatie geven. Sinds kort is Milou met deze therapie gestart in Biddinghuizen. “Mijn uitdaging is om te kijken wat ik allemaal voor resultaat met de Mollii Suit kan behalen en wat daardoor veel beter kan worden. Daar wil ik echt aan werken.” Milou heeft een keer als test het elektrodenpak aangehad en merkte gelijk resultaat, dat vond ze erg fijn. “Bij de meeste therapieën zeggen ze altijd: het kan resultaat hebben, maar we weten het nooit zeker. Bij dit pak zag ik direct resultaat. Ik kon niet heel goed mijn arm omhoog doen en toen ik dat pak aan had gehad, ging het een stuk beter.”
Toekomst
Wat betreft de toekomst hoopt Milou dat er meer vooruitgang is, zodat ze meer dingen kan dan dat ze nu kan. “Ik kan nu zelf rollen in mijn rolstoel, maar ik zou graag willen dat ik mijn vingers weer kan bewegen. Daar ben ik wel een beetje klaar mee, dat ik dat nog niet kan. Soms heb ik gewoon zin om te schrijven en het kan ook wel, maar het is een stuk moeilijk dan als je het gewoon met je vingers kan doen.” Verder hoopt Milou heel erg dat haar benen iets gaan doen. “Dat moet ik nog maar zien, maar ik heb wel hoop, vooral met die Mollii Suit. Dat moet wel iets gaan doen.”
Mieke van Veen
Artikel uit: Heerenveense Courant