Na een zwaar trampoline-ongeluk verbleef turntalent Milou Bosscher maandenlang in een revalidatiecentrum, donderdag kwam ze weer thuis. Een dubbel gevoel.
Feest in de Willem Lodewijklaan in Heerenveen. Er hangen vlaggetjes aan de bomen, er zijn ballonnen op stokjes in de grond geprikt. Om kwart over vijf arriveert een grote taxibus. Met een beetje hulp van de chauffeur rolt de dertienjarige Milou Bosscher de wagen uit. Ze is weer thuis. En dat is ,,best wel fijn’’.
Steeds meer controle
Na een val tijdens het NK trampoline op 12 december in Oss verblijft turntalent Milou met haar moeder Janneke Postma maandenlang in een tweepersoonskamer in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Ze heeft een dwarslaesie en van artsen hoort ze dat ze nooit meer lopen zal. Maar de dertienjarige scholiere van osg Sevenwolden legt zich hier niet bij neer.
Milou, eerst nog breekbaar en aan bed gekluisterd, traint hard in De Hoogstraat. Ze krijgt steeds meer controle over haar armen. Een bericht op haar telefoon typt ze inmiddels zelf, met de zijkant van haar pink. Ook haar benen doen Milous naasten versteld staan. Want als de shiatsu-therapeut haar tenen naar beneden drukt, duwt Milou op eigen kracht haar knieën iets omhoog.
,,Daar halen wij hoop uit’’, stelt haar vader Harry Bosscher. Maar waar Milou en haar ouders vooruitgang zien, spreken de artsen van een reflex of spasme. ,,Ze delen onze hoop niet. Het is een onwillekeurige beweging, zeggen de artsen. En als je dat dan hoort, dan stort de wereld in. Dan heb je daar even heel veel verdriet van. En dan moeten we ons weer herpakken.’’
‘Klinisch klaar’
In De Hoogstraat is Milou uitbehandeld. ,,Milou kan zitten, ze kan naar de wc, ze kan zich redden in een rolstoel. Ze is klinisch klaar, zoals ze dat noemen. Maar wij zijn nog lang niet klaar. Milou zegt: Het is doffer dan eerst, maar ik voel nog van alles. Daar moeten wij wat mee, dat zijn we aan haar verplicht als ouders.’’
Het feestje van haar thuiskomst is er daarom een met gemengde gevoelens. ,,Los van het verdriet over de houding van de artsen, is het wel ontzettend prettig om weer met z’n allen thuis te zijn. Haar broer Bas en ik waren 134 kilometer verwijderd van Milou en Janneke. Straks gaan we voor revalidatie naar Beetsterzwaag, dat is 17 kilometer verderop.’’
Harry en Janneke willen de komende tijd inspirerende therapeuten aantrekken die hun dochter helpen met haar wens om weer te kunnen lopen. ,,We hoeven geen ja-knikkers, maar wel mensen die met ons de spirit erin willen houden.’’ Milou slaapt eerst nog in de woonkamer, maar krijgt straks haar eigen kamer in de tuin waar een speciale zorgunit komt.
Benefietdiner
Na thuiskomst volgt meteen een benefietdiner. De opbrengst is voor de stichting Milou, die Harry heeft opgericht om geld in te zamelen zodat hij het leven van zijn dochter kan veraangenamen. Er zijn al heel wat inzamelingsacties geweest in Friesland. De eerste aankoop is al gedaan: een strandrolstoel waarin Milou naar de kustlijn op Vlieland kan.
Verslaggever José Hulsing interviewde in februari Milou en haar familie uitgebreid. Lees: ‘Vallen en niet meer opstaan’.